Kamis, 19 Oktober 2017

Bocah Nakal



Kedadeyan iki tak alami nalika umurku isih limang tahun. Wektu kuwi aku isih TK. Kurang luwih jam 10 esuk aku wis bali sekolah. “Ayo gek ganti klambi sek lagi dolanan, mengko klambine reged,” kongkone ibuku. Rampung ganti klambi, aku weruh simbah kakung lagi ngedhuk lemah. Simbah kakung iku bojone adhine simbah putriku, dadi ora saomah karo aku. “Simbah kae lagi ngapa ya, kok ngedhuki lemah jero banget,” batinku karo nyedhaki simbahku. “Mbah kok lemahe dikedhuki ki arep dinggo ngapa e?” “Weh, kowe wis bali sekolah ta. Arep dinggo buang sampah le,” “Walah, kaya sek kae pa mbah?” takonku maneh karo nuding blumbang sing ning jejere. “Iya, bener. Tapi kuwi blumbange wis kebak,” “Nek tak ewangi oleh ora mbah?” “Oleh, oleh, kana gek medhun,” jawabe simbahku. Aku medhung ning jero blumbang sing kira-kira jerone siji setengah meter. Satenane aku ora arep ngewangi, aku mung kepengen dolanan lemah. “Welah, kok seroke mung dinggo dolanan ta? Nek ngene blumbange ora jero-jero,” ujare simbahku karo nesu-nesu. “Iki ben tambah jembar mbah blumbange,” jawabku karo ngguya-ngguyu. “Wes kana munggah bae, mbangane gur dolanan, mengko malah kepacul sikilmu,” “Wegah.. Aku isih pengin dolanan,” jawabku karo dheprok ning lemah. “Ya wis kowe tak tinggal kene dhewe nek ngono,” simbahku munggah, metu saka blumbang. “Paling mengko simbah mrene maneh ngunggahke aku,” batinku karo neruske dolanan lemah. “Kok simbah ora mrene-mrene ya? Waduh aku ditinggal iki,” sawise batin ngono kuwi, aku bengok-bengok ngundang simbahku. Amarga ora ana sing nulungi, aku nyoba munggah dhewe, tapi aku ora isa. Ora let suwe simbahku marani aku terus nulungi aku munggah saka jero blumbang. “Gene ora isa munggah dhewe. Makane dadi bocah aja mbeling-mbeling,” omonge simbahku karo nggeret awakku metu saka blumbang. Sawise iku, aku terus basuh sikil karo tanganku, terus maem. Sawise maem aku terus turu awan. Kira-kira jam 3 sore aku tangi turu. Pas tangi turu aku kaget jebule pas aku turu kahanane lagi udan deres. “Weh, udan ta, blumbange kepiye ya?” batinku karo ngingak-inguk kahanane ning jaba omah. Saking penasarane, aku mlebu jupuk payung ning kamare simbahku. Wektu jupuk payung, aku weruh pakdheku lagi nggodhog wedang. Weruh aku nggawa payung pakdheku takon “Arep nggo ngapa payunge Yan?” Aku krungu pakdheku takon kaya ngono, tapi mung tak nengke amarga aku wis penasaran banget karo kahanane blumbang mau. “Loh, blumbange ning ngendi iki ya? Kok ora ana,” batinku karo mlaku alon-alon, wedi ndhak gejeblos. Blusuk, sikilku ngidak panggonan blumbang mau. Awakku klelep, aku bingung ora ngerti kudu kepiye mergane aku ora isa nglangi. Tanganku tak obah-obahke, aku bengok-bengok jaluk tulung. “Tulung.... Tulung.... Ibuk... Simbah... Pakdhe... Tulung... Tulung...” bengokku. Aku wis ora iso mikir sing liyane kejaba piye anggonku bisa slamet. Kadi adoh aku delok pakdhe ku mlayu neng panggonku. Aku ngrasa rada ayem amarga anggonku bengok isa keprungu karo wong omah. Tangan ku ditarik karo pakdheku. Awakku rasane adhem, sirahku mumet, tangan karo sikilku lemes, aku ra isa ngapa-ngapa. Tak delok simbahku mlayu nggawa andhuk terus dikrukupke ning sirah lan awakku. Wektu iku aku ora isa krungu swara apa-apa, kupingku ndengung. Ora suwe simbahku nggawakke aku teh anget, tak ombe teh mau. Awakku wis krasa luwih kepenak sawise ngombe teh mau. Kurang luwih setengah jam, awakku rasane wis penak, aku wis isa krungu swara-swara maneh. Ngerti aku wis rada sehat, ibuku nggendhong aku, terus aku didusi nganggo banyu anget. “Ealah le, le, dadi bocah kok kurang gawean ndeloki blumbang,” omonge ibuku wektu nggendhong aku. Aku mung meneng wae, ora semaur apa-apa. Sawise didusi aku terus maem sithik amarga dipeksa karo simbahku. Rampung maem aku ngombe obat, ora let suwe aku turu.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar